دکتر 
حامد حاجی‌حیدری؛ فقط ایده‌ای برای تأمل بیشتر
▬ «خاستگاه نمایش، تضییع وحدت جهان است. …در نمایش، جزئی از جهان در برابر جهان بازنموده می‌شود، و برتر از آن قرار می‌گیرد» (صص. ۷-۶۶).
▬ «جدایی، سرآغاز و سرانجام، نمایش است. نهادینه شدن تقسیم کار اجتماعی و شکل‌گیری طبقات نخستین ناره‌گر مقدس را بنا نهاد، یعنی، نظمی اساطیری که هر قدرتی از بدو پیدایش خود را با آن می‌پوشاند».
▬ «…نمایش حفظ ناخودآگاهی در تغییر عملی شرایط هستی است. او فراورده‌ی خویش است و قواعدش را خودش وضع کرده است: نمایش یک شبه مقدس یا مقدس‌نماست».
▬ «…با همین توفیق تولید جدا شده به مثابه‌ی تولید امور جدا شده، تجربه‌ی بنیادینی که در جوامع بدوی به یک کار اصلی مرتبط بود، اکنون، در قطب توسعه‌ی نظام در حال جابجا شدن به سوی نه-کار و بی‌فعالیت است، اما، این بی‌فعالیتی به هیچ روی از چنگ فعالیت تولیدی آزاد نشده است. … پدیده‌ی فعلی ”آزاد شدن کار“ و افزایش تفریحات، به هیچ روی آزاد شدن کار، و آزاد شدن جهان شکل گرفته از این کار نیست. ذره‌ای از فعالیت ربوده شده در کار را نمی‌توان در انقیاد نتیجه‌اش بازیافت».
▬ «…همه‌ی نعمت‌های منتخب نظام نمایشی، از اتومبیل تا تلویزیون، در عین حال، حربه‌های او برای تقویت مداوم شرایط منزوی کردن ”انبوه تنهایان“ است» (صص. ۶-۶۵).
مآخذ:...
هو العلیم
