منوچهر مرادی؛ فقط ایدهای برای تأمل بیشتر
▬ فرض بر آن است که همچون مورد جنگ عراق، که بعدها کم و بیش افشا شد، روسیه و قدری هم ایران، بیمیل به تهاجم محدود امریکا به سوریه نیستند. البته نمیخواهم بگویم که آنها برای تشویق امریکا کار خاصی انجام میدهند، آنها فقط برخی سیگنالهای اشتباه را گسیل میکنند. کسی در سوادکوه حرفهایی میزند و این حرفها رسانهای میشود، و کمی شمالتر، در سنپطرزبورگ، پوتین، در برخورد بسیار تحقیرآمیز خود با اوباما، روان وی را به بازی میگیرد و تحریک میکند.
▬ این فرض، دلایلی دارد؛ در رأس آن این که ایالات متحده در این حمله محدود، بیش از آن که به دست آورد، از دست میدهد. بالاخره امریکا پس از چند یاغیگری بینالمللی، باید گوشمالی قابلی دریافت کند. این گوشمالی، از طریق اشباح! در سرتاسر منطقه صورت خواهد گرفت. رویداد مهم هفته گذشته در عراق و پادگان اشرف، یک نمونه از آن است.
▬ سوریه، با توجه به حمایت روسیه که تأیید بینالمللی را هم به همراه دارد، در جریان حملات محدود موشکی و هوایی آسیب چندانی نخواهد دید. پوتین، خطاب به اسد، گفته است که روسیه اجازه اصابت حتی یک موشک به سوریه را نخواهد داد. البته عادت داریم که به این قولهای روسها، آن هم این چنین گزاف، اعتماد نکنیم، ولی بیگمان سامانههای S300 و هواپیماهای راهبردی Sukhoi Su-35 که در منطقه مدیترانه حاضر شدهاند، بیکار نخواهند بود.
▬ در نهایت، بشار، پس از آن که از بحرانی با این وزن روانی به سلامت خارج شود، «قدرت» و «اقتدار» دو چندانی خواهد یافت، به تهدیدهای منطقهای پاسخ بیپردهای خواهد داد و کشورهای متخاصم پیرامونی را گوشمالی خواهد داد، تعارفها کنار خواهد رفت، و توجیه ملی لازم برای رویارویی کوبندهتر با تروریستها را به دست خواهد آورد.
▬ در مجموع، تهاجم امریکا با این اجماع ضعیف و خصوصاً با رویارویی بیپرده روسیه، یک واکسن و عامل مخل تضعیف شده است، که بهره آن برای سوریه، روسیه و ایران، بیش از زیان آن خواهد بود.
مآخذ:...
هو العلیم