برداشت
آزاد از آریاادیب؛ فقط ایده‌ای برای تأمل بیشتر
▬ این عبارت را در مورد کردار کسانی به کار می‌برند که متملق و چاپلوس هستند و جز چرب زبانی و سالوسی هنر دیگری ندارند.
▬ در دوران ناصرالدین شاه، بزرگان و رجال سیاسی برای نشان دادن مراتب اخلاص و چاکری خود به پادشاه، به آشپزخانه‌ی شاهنشاهی می‌رفتند، یا چهار زانو بر زمین می‌نشستند و مانند خدمه‌های آشپزخانه به نحوی در کار «آشپزان سرخه حصار» شرکت داشته و کاری انجام می‌دادند. این وزیران و امیران چاپلوس، به گفته‌ی حاج مخبرااسلطنه هدایت در چادرها و خیمه‌ها جمع می‌شدند، و «سبزی‌اش پاک می‌کردند. شاه هم گاهی سری به چادر می‌زد و سبزی‌ها حضوری پاک می‌شد و آش به منازل تقسیم».
▬ شادروان عبدالله مستوفی درباره‌ی «سبزی پاک کردن» وزیران و رجال درباری می‌نویسد: «شاه بر صندلی جلوس کرده، عملیات آشپزان با نوای موسیقی شروع می‌شد. سپس، شاه می‌رفت و وزرا مشغول پاک کردن سبزی می‌شدند، و واقعاً سبزی پاک می‌کردند. من خود عکسی از این آشپزان دیده‌ام که صدراعظم مشغول پوست کندن بادنجان و سایرین هر یک به کاری مشغول بودند. این آش (آش شله قلمکار)، در چندین دیگ پخته می‌شد و برای وزرا و رجال و هفتاد هشتاد زن شاه در قدح‌های چینی تقسیم می‌شد و از قراری که گفته‌اند غذایی با مزه‌ی معطر و مقوی بوده است».
▬ این عبارت از آن هنگام به عنوان اصطلاحی معمول گردیده و امروز به همه‌ی انواع تملق و چاپلوسی گفته می‌شود.
مآخذ:...
هو العلیم
