سید 
محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به «شهریار» در حیدربابا
☼ حیدر بابا، دنیا یالان دنیا دی
○ حیدر بابا، دنیا، دنیای دروغی است
☼ سلیماندان، نوح دان قالان دنیا دی
○ از سلیمان و نوح این دنیا مونده
☼ اوغول دوغان، درده سالان دنیا دی
○ بچه داده و به درد گرفتار می‌کنه این دنیا
☼ هر کیمسیه هر نه وئریب، الیبدی
○ به هر کی هر چی داده ازش گرفته
☼ افلاطوندان بیر قوری آد قالیبدی
○ از افلاطون فقط یه اسم خشک و خالی مونده
☼ حیدر بابا، یارــ یولداشلار دوندولر
○ حیدر بابا، رفقا همشون رو برگردوندن ( هر کسی به اجبار به طرفی رفت )
☼ بیرــ بیر منی چولده قویوب، چوندل
○ یکی یکی منو تو صحرا گذاشته و رهام کردن
☼ چشمه لریم، چراغلاریم، سوندولر
○ چشمه هام، چراغ هام، خشک و خاموش شدن
☼ یامان یئرده گون دوندی، آخشام اولدی
○ بد موقعی خورشید رفت و غروب شد
☼ دنیا منه خرابهی شام اولدی!
○ دنیا برام مثل خرابه شام شد
☼ حیدر بابا، یولوم سنن کج اولدی
○ حیدر بابا، راهم از تو جدا شده
☼ عمروم کچدی، گلممه دیم گج اولدی
○ عمرم گذشت و نیومدم و دیر شد
☼ هئچ بیلمه دیم گوزللرون نج اولدی
○ هیچ وقت نفهمیدم زیبائیات چی شدن
☼ بیلمزدیم دنگه لروار، دونوم وار
○ نمی‌فهمیدم که برگشتنی هست
☼ ایتگین لیک وار، آیرلیق وار، ئولوم وار
○ گم شدنی هست، جدایی هست، مرگ هست
هو العلیم
