سعید 
نجیبا؛ ایده‌ای برای تأمل بیشتر
▬ هیأت‌های محلی از قدیم‌ترین مؤسساتی هستند که جماعات بشری برای رتق و فتق امور خود ایجاد کرد‌ه‌اند. این سازمان‌ها، دارای ریشه‌های تاریخی و طبیعی می‌باشند؛ به همین جهت می‌توان ادعا کرد که دوام و زوال اقوام و کشورهای مختلف تا حد قابل ملاحظه‌ای بستگی به نحوه تلقی آن‌ها نسبت به سازمان‌های محلی دارد. این حقیقتی است که در جهان امروز شناخته شده است و به همین جهت کوشش برای تجدید حیات سازمان‌های محلی در همه جا به چشم می‌خورد.
▬ سازمان محلی از این جهت متمایز از شوراهای شهر (در شهرهای بزرگ) است که جزئیات مقررات مربوط به اداره امور آن به وسیله قوانین جزئی تعیین نمی‌شود، بلکه خود مردم محل به موجب اختیاراتی که مطابق قواعد این‌گونه سازمان‌ها دارند، می‌توانند با تنظیم و تصویب مقررات جدید تا آن‌جا که مغایر با قوانین کلی و سیاست‌های عمومی شورای مرکزی نباشد تا حد امکان اداره‌ی امور محل خود را به دست گیرند. تمام فعالیت‌های شهری که پایین‌تر از سطح مسائل مالی کلان قرار گرفته‌اند در حوزه اقتدار هیأت‌های محلی قرار دارند. اختیارات و قدرت‌های محلی از طریق تصویبنامه‌های انجمن‌های محلی (که در شرایط فرهنگی متفاوت، نحوه‌ی شکل‌گیری این انجمن‌ها و شیوه‌های عمل آنان متفاوت است) تعیین می‌گردند و به وسیله‌ی مجریان محلی و با مساعدت شوراهای مرکزی اعمال می‌گردد.
▬ سازمان‌های محلی قسمتی از حاکمیت و فرهنگ یک محله را تشکیل می‌دهند. پس، بنا بر این، هیأت‌های محلی، در درجه‌ی نخست تابع شرایط فرهنگی محله هستند و مهم نیست که سازمان چه کارهای مشخصی را انجام می‌دهد و آیا سازمان مستقر در یک محله وظایف مشابهی با سازمان‌های محلات دیگر دارد یا نه، بلکه مهم آن است که اولاً نیازهای مشخصی که مردم هر محله در حوزه‌ی اختیارات سازمان محلی از آنان انتظار دارند (کلیه‌ی امور منتظره غیر از مسائل مرتبط با مقولات مالی کلان) برطرف شود و به علاوه، حداقل‌های سیاست‌های کلان شهری در هر محله رعایت شود یا در صورت نارسایی این سیاست‌ها، به سرعت اطلاعات مربوط به این نارسایی‌ها به سیاستگذاران شورای مرکزی شهرها منتقل گردد.
▬ صرف تکیه بر تدوین قواعد دقیق ناظر بر عملکرد هیأت‌های محلی خرده‌شوراها از اهمیت کمی برخوردار است، و باید به دنبال شیوه‌هایی گشت که در شرایط فرهنگی مشخص محلات مختلف تسهیلاتی برای سازمان‌ها و رویه‌های محلی موجود طراحی گردد و تا حد امکان موانع فراروی آنان برداشته شود. در عین حال، باید نوع خاص انجمن‌های محلی و بهترین فرم این سازمان‌ها در تناسب با شرایط خاص فرهنگی محلات و هم‌چنین، شکل ضروری برقراری مناسبات آن‌ها با شوراهای مرکزی (از حیث تبادل امکانات، سیاست‌ها و اطلاعات) تعیین گردد و مدام در جهت بهینه‌سازی این ساز و کارها توسط کمیته‌های متمرکز تدابیر مناسبی اندیشیده شود.
مآخذ:...
هو العلیم
