فیلوجامعه‌شناسی

سستی استواری‌ها؛ فقط ایده‌ای برای تأمل بیشتر

فرستادن به ایمیل چاپ

حامد دهخدا


• حال این جوان را و هوای آن را...
• مقایسه کنید. این را و آن را...

░▒▓░▒▓░▒▓ پردۀ اول
          وقت است تا برگ سفر بر باره بندیم
          دل بر عبور از سد خار و خاره بندیم
         
          از هر كران بانگ رحیل آید به گوشم
          بانگ از جرس برخاست وای من خموشم
         
          دریادلان راه سفر در پیش دارند
          پا در ركاب راهوار خویش دارند
         
          گاه سفر را چاووشان فریاد كردند
          منزل به منزل حال ره را یاد كردند
         
          گاه سفر آمد نه هنگام درنگ است
          چاووش می‌گوید  ما را وقت تنگ است
         
          گاه سفر آمد برادر! گام بردار
          چشم از هوس، از خورد، از آرام بردار
         
          گاه سفر آمد برادر! ره دراز است
          پروا مكن بشتاب، همت چاره‌ساز است
         
          گاه سفر شد باره بر دامن برانیم
          تا بوسه‌گاه وادی ایمن برانیم
         
          وادی نه ایمن، هان مگو، باید سفر كرد
          از هفت وادی در طلب باید گذر كرد
         
          وادی نه ایمن، رهزنان در رهگذارند
          بیم حرامی نیست، یاران هوشیارند
         
          وادی نه ایمن، جاده هموار است ما را
          امید بر عزم جلودار است ما را
         
          وادی پر از فرعونیان و قبطیان است
          موسی جلودار است و نیل اندر میان است
         
          تكریتیان (صد- دام) در هر گام دارند
          راه‌آشنایان، ره به مقصد می‌سپارند
         
          رهتوشه باید كو؟ بیاور كوله‌بارم
          امید را رهتوشه بهر راه دارم
         
          رهتوشه باید، پای من هموارپو باش
          هفتاد وادی پیش رو گر هست، گو: باش
         
          رهتوشه باید، عزم را در كار بندیم
          دل بر خدا آنگه به رفتن باره بندیم
         
          رهتوشه باید، صبر را در دل نشانیم
          وادی به وادی باره تا منزل كشانیم
         
          رهتوشه ما را شوق دیدار حرم، بس
          رهتوشه باید، مرغوا مشنو ز هر كس
         
          تنگ است ما را خانه تنگ است ای برادر!
          بر جای ما بیگانه، ننگ است ای برادر!
         
          ننگ است ما را خانه بر دشمن نهادن
          تاراج و باج رفته را گردن نهادن
         
          تاراج و باج و فتنه را گردن نهادیم
          خفتیم غافل، خانه بر دشمن نهادیم
         
          خفتیم غافل، از معادای حرامی
          كردیم سر تسلیم یاسای حرامی
         
          خفتیم غافل، رزم را از یاد بردیم
          پس داوری بر محضر بیداد بردیم
         
          خفتیم و دشمن، داد، نی، بیدادمان داد
          خواب و خور و افیون و مستی یادمان داد
         
          دشمن، سرا بگرفته و راه نفس هم
          دست عمل بشكسته و پای فرس هم
         
          تاراج شد، تاراج، هر كالایمان بود
          خاموش شد هر نغمه، كاندر نایمان بود
         
          ما خامش و او هر طرف شور و شغب كرد
          تاوان و خورد و خفت و مستی را طلب كرد
         
          سینا و طور و غزه را بلعید با هم
          ما، خفته و او در تهاجم قدس را، هم
         
          جولان به جولانی دگر بگرفت از ما
          ماندیم ما سرگشته او را قدس و سینا
         
          فرمان رسید این خانه از دشمن بگیرید
          تخت و نگین از دست اهریمن بگیرید
         
          یعنی كلیم آهنگ جان سامری كرد
          ای یاوران باید ولی را یاوری كرد
         
          وقت است تا زاد سفر بر دوش بندیم
          دل بر پیام دلكش چاووش بندیم
         
          چابكسواران، رهروان، احرام بستند
          دل بر طنین این صدای عام بستند
         
          آهنگ رفتن كن كه ما را چاره فرد است
          واماندن از این كاروان، درد است، درد است
         
          باید خطر كردن، سفر كردن، رسیدن
          ننگ است از میدان، رمیدن، آرمیدن
         
          وادی به وادی سینه باید سود بر راه
          منزل به منزل رفت باید تا سحرگاه
         
          گر خاره ور خارا و گر دور است منزل،
          حكم جلودار است، بربندیم محمل
         
          ما را گریزی جز كه آهنگ سفر نیست
          عزم سفر كن فرصت بوك و مگر نیست
         
          باور مكن افسانه افسونگران را
          همراه باید شد در این ره كاروان را
         
          باور مكن امید دیدار حرم نیست
          گامی فرا نه تا حرم جز یك قدم نیست
         
          از دشت و دریا در طلب باید گذشتن
          بیگاه و گاه و روز و شب باید گذشتن
         
          گر صد حرامی، صد خطر، در پیش داریم
          حكم جلودار است، سر در پیش داریم
         
          حكم جلودار است، بر هامون بتازید
          هامون اگر دریا شود، از خون بتازید
         
          فرض است فرمان بردن از حكم جلودار
          گر تیغ بارد، گو ببارد، نیست دشوار
         
          جانان من برخیز و آهنگ سفر كن
          گر تیغ بارد، گو ببارد، جان سپر كن
         
          جانان من برخیز بر جولان برانیم
          زانجا به جولان تا خط لبنان برانیم
         
          آنجا كه جولانگاه اولاد یهوداست
          آنجا كه قربانگاه زعتر، صور ، صیداست
         
          آنجا كه هر سو صد شهید خفته دارد
          آنجا كه هر كویش غمی بنهفته دارد
         
          جانان من اندوه لبنان كشت، ما را
          بشكست داغ دیر یاسین پشت، ما را
         
          جانان من برخیز باید بر ”جبل” راند
          حكم است باید باره تا دشت امل راند
         
          جانان من برخیز و زین بر پارگی نه
          زی قدس، زی سینا، قدم یكبارگی نه
         
          باید ز آل سامری كیفر گرفتن
          مرحب فكندن، خیبری دیگر گرفتن
         
          باید به مژگان رُفت گرد از طور سینین
          باید به سینه رفت زینجا تا فلسطین
         
          باید به سر، زی مسجدالاقصی سفر كرد
          باید به راه دوست، ترك جان و سر كرد
         
          جانان من برخیز و بشنو بانگ چاووش
          آنك امام ما علم بگرفته بر دوش
         
          تكبیر زن، لبیك گو، بنشین به رهوار
          مقصد، دیار قدس، همپای جلودار
          
         
░▒▓░▒▓░▒▓ پردۀ دوم
          نیستی‌ حالم خرابه
          تو رو با یکی‌ دیگه دیدم
          داغون شدم مردم
          ولی‌ باز تو رو بخشیدم
          نیستی‌ دلشوره دارم
          میبینم تو رو تو چشماش
          این تقدیر بی‌ رحمه با قلبم
          عشق من برو نذار تنهاش
          نیستی‌ حال من خرابه
          نیستی‌ دستام سرد سرد
          چشمام تو رو با اون دید و دلم باور نکرد
          نیستی‌ و هوای این گریه داره بغضم رو میشکنه
          من مردم و دست‌های تو قاتل منه
          رفتی‌ از این آغوش چه راحت
          و باز منم تنها و خاموش چراغم
          چه بی‌ اعتنا رفتی‌ هه
          نفهمیدم حس من واست یه تفریحه
          تو که میدونستی وجود تو ترک درداست
          تو که میدونستی نبود تو مرگ فرداست
          ولی‌ آروم آروم زیر بارون داغون
          قدم میزنم و تو شادی با اون یارو
          سرا پا گوش بودم وقتی‌ که تو داشتی حرفی‌
          حالا که بهت نیاز دارم گذاشتی رفتی‌؟
          باشه، منم میذارم رگ این گردن
          که رفتم و دیگه پیشت برنمیگردم
          ولی‌ روزی رو میبینم که یارت سیره
          از تو با یکی‌ دیگه از کنارت میره
          به هر دستی‌ که بدی میگیری از همون دست
          این نفرین من نیست بازی زمونست
          اون می‌خواد که دل تو با حرفهاش خواب شه
          صبر کن بذار یه کمی‌ یخ هاش آب شه
          وقتی‌ می‌فهمی چه کسی‌ پشت روبنده
          که به احساست بزنه یه مشت کوبنده
          نیستی‌ حال من خرابه
          نیستی‌ دستام سرد سرد
          چشمام تو رو با اون دید و دلم باور نکرد
          نیستی‌ و هوای این گریه داره بغضم رو میشکنه
          من مردم و دست‌های تو قاتل منه
          چقدر باهات حرف دارم و چقدر خرابم
          کاش لاقل بودی میدادی یه خط جوابم
          تو که هی‌ میگفتی‌ تا ته خط باهم هستی‌
          چرا رفتی‌ و با درد دست و پاهام رو بستی؟
          چرا؟ هاه؟ بخدا تا به من حرفی‌
          نزنی‌ نمیرم تو چرا واقعا رفتی‌؟
          لااقل یه چیزی بگو، بگو دوستت نداشتم
          بگو از خدام بود که تو شب و روزت نباشم
          یعنی‌ قصدت از اول این بود که با من نمونی؟
          حرف بزن، تو که اینقدر نامرد نبودی
          چی‌ میگم اون دیگه نیست پیشم
          چشم، تو این امتحان هم بیست میشم
          ولی‌ چرا از سنگه قلب‌ها در این شهر تاریک
          اسیر کابوسم تو یلدا‌ترین شب تاریخ
          کابوسی که نفس رو تو سینه حبس می‌کنه
          و میبینم یکی‌ دیگه تنت رو لمس می‌کنه
          داره تنم میلرزه
          واسه ادامۀ خوابم حتی قلم میترسه
          ختم کلام، رفتی‌ از این آغوش چه راحت
          و باز منم تنها و خاموش چراغم 
         
مآخذ:...
هو العلیم

نوشتن نظر
Your Contact Details:
نظر:
<strong> <em> <span style="text-decoration:underline;"> <a target=' /> [quote] [code] <img />   
Security
کد آنتی اسپم نمایش داده شده در عکس را وارد کنید.